C. DIFFICILE TOX A/B II™ jest testem immunoenzymatycznym (ELISA) do wykrywania toksyn A i B wytwarzanych przez toksynotwórcze szczepy Clostridium difficile. Może być stosowany do wykrywania toksyn A i B w próbkach kału od osób podejrzanych o zachorowanie na C. difficile.

Test powinien być stosowany jako pomoc w diagnozie zachorowań na C. difficile a wyniki powinni być rozważane w połączeniu z historią pacjenta.

Po leczeniu antybiotykowym wielu pacjentów nabawia się problemów żołądkowo-jelitowych począwszy od łagodnej biegunki po ciężkie rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego. Wiele przypadków łagodniejszych postaci chorób żołądkowo-jelitowych i większość przypadków rzekomobłoniastego zapalenia okrężnicy spowodowanych jest Clostridium difficile. Organizm ten jest oportunistyczną bakterią beztlenową, która rozwija się w jelicie po tym jak normalna flora została zmieniona przez antybiotyk. Choroba powodowana jest przez toksyny, które wytwarza ten organizm. Uważa się, że za objawy kliniczne związane z chorobą odpowiada toksyna A, która jest enterotoksyną niszczącą tkankę. Clostridium difficile wytwarza również drugą toksynę, oznaczoną jako toksyna B. Toksyna B, którą określa się jako cytotoksyna organizmu, jest toksyną wykrywaną poprzez hodowlę tkankową stosowaną obecnie przez wiele laboratoriów. Większość szczepów wytwarza albo obie toksyny albo żadnej, chociaż całkiem niedawno zidentyfikowano szczepy z toksyną A ujemną/toksyną B dodatnią. Szczepy z toksyną A ujemną/toksyną B dodatnią wykrywane dają wynik dodatni w teście C. DIFFICILE TOX A/B II™. Szczepy Clostridium difficile, które wytwarzają wysokie poziomy toksyny A, wytwarzają również wysokie poziomy toksyny B. Analogicznie, szczepy, które wytwarzają niskie poziomy toksyny A, wytwarzają również niskie poziomy toksyny B, wskazując że wytwarzanie toksyn może być podobnie regulowane. Testy, które wykrywają jedną z toksyn lub obie używane są jako pomoc diagnostyczna. Geny toksyn zostały sklonowane i zsekwencjonowane, a niektóre właściwości toksyn są obecnie dobrze opisane. Obie toksyny są duże (Mr toksyny A,308,000; Mr toksyny B, 279,000). Toksyna A posiada złożoną serię powtarzających się jednostek na końcówce COOH cząsteczki i najprawdopodobniej te powtarzające się jednostki służą jako miejsce wiązania, które rozpoznaje receptory zawierające galaktozę. Istnieją dowody sugerujące, że toksyny A i B działają synergistycznie i że wstępne zniszczenie tkanki spowodowane przez toksynę A pozwala toksynie B wywierać jej toksyczność. Tym samym, chociaż uważa się, że toksyna A powoduje większość objawów klinicznych, toksyna B może również odgrywać ważną rolę w chorobie.

Skład zestawu:

• rozcieńczalnik
• koniugat
• substrat
• kontrola dodatnia
• koncentrat buforu płuczącego
• roztwór zatrzymujący reakcję
• mikropłytka testowa

Poziom wykrywalności:

• toksyna A: 0.63 ng/ml
• toksyna B: 0.16 ng/ml